Concerning Hobbits and volcanoes

Tl;DR: Naar hobbiton geweest, weer gelopen over een vulkaan (deze keer nogal wat actiever), bloed en citroensap geproefd, naar stomende grond gekeken, een gat gegraven voor warm water, in een ander gat afgedaald en naar lichtgevende larvenpoep gekeken.

Beste lezer,
(Ga maar even rustig zitten, neem er gerust een bakkie koffie of thee bij, dit verslag wordt waarschijnlijk nogal lang)

Ik leef nog! De afgelopen weken bestonden vooral uit het sjouwen van mappen en ontcijferen van dierendoktershandschriften uit de jaren negentig. Gelukkig was er een berg honden aanwezig die maar al te graag geknuffeld werd. We zaten in een gezellige werkgroep en de dagen zijn voorbij gevlogen. Het gros van de data is nu verzameld en de komende weken zullen bestaan uit het herscoren van oude röntgenfoto's en het schrijven van de verslagen.

Maar genoeg over dit werk, tijd voor wat ontspanning. Voor een optimale leeservaring wordt u aangeraden het volgende nummer op te zetten: https://www.youtube.com/watch?v=BwNS9CFHAWw
Iedereen klaar? Hier komt het:

We rijden over golvende groene heuvels door een landschap waarbij het beeld na elke bocht een nieuwe foto waard is. De mist trekt langzaam weg en uiteindelijk komen we aan bij het bezoekerscentrum van onze bestemming. Hier stappen we over op de bus genaamd Gandalf. We rijden over een grindpaadje terwijl de buschauffeur ons leuke feitjes over de bestemming verteld. Maar na deze rit komen we eindelijk aan bij een stukje Middle-Earth van Peter Jackson: Hobbiton! Begonnen als tijdelijke filmlocatie maar uiteindelijk gebouwd met duurzame materialen om nog lang te kunnen blijven bestaan. De planten en bomen zijn grotendeels echt en een team van verzorgers zorgt dat alles blijft zoals het in de film te zien is.
Er zijn ongeveer 40 hobbitholen, een moestuin, een vijvertje, de feestboom en natuurlijk Bag End, het huis van Bilbo en Frodo. We worden rondgeleid door Sam (Door velen Samwise genoemd, hij is maar gestopt met het corrigeren van mensen) die ons de geschiedenis van de set verteld en de mooiste plekjes laat zien. Hoewel alles op schaal van de hobbits is blijkt de omvang van de filmset indrukwekkend te zijn. Alles komt zo echt en authentiek over en je waant je even in een fantasiewereld, alsof de hobbits elk moment uit hun huisjes kunnen komen wandelen. Na de tour nemen we een biertje in "The Green Dragon", de stamkroeg van vele hobbits. Gelukkig zijn de stoelen ook gemaakt voor ons formaat. Helaas mogen we niet al te lang blijven en moeten we terug naar het bezoekerscentrum. Tijd voor het volgende avontuur!
(Geniet nog maar rustig van de rest van het nummer)

Niet veel later komen we in Rotorua aan, onze stop voor de dag. De zwaveldampen zijn goed te merken en overal komt stoom vandaan. Overal. Van modderpoeltjes in het park tot het riool. Deze stoom wordt veroorzaakt door geothermische activiteit niet diep onder de grond. Één van de voordelen van deze activiteit zijn de hot pools, plekken waar het oppervlaktewater zo warm wordt dat je er als een warm bad kan gebruiken. Ons hostel had er ook één, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. In Rotorua hebben we ook onze eerste Kiwi's gespot! Het mag dan wel in een dierenparkje geweest zijn maar we hebben ze in ieder geval in de pocket!

De zwaveldampen van Rotorua waren een goede voorbereiding, want de dag erna mogen we naar White Island, een vulkaan 50 km van de Nieuw Zeelandse kust af. Er zijn meerdere pogingen geweest het zwavel van dit eiland te mijnen om te gebruiken in de landbouw en dergelijke. De vulkaan heeft al deze pogingen met uitbarstingen gestopt. Wij gaan er vrolijk over heen wandelen. Leuk toch?
Onder begeleiding van een gids wandelen we over iets wat het beste als buitenaardse planeet omschreven kan worden. De kleuren lijken buitenaards, de geuren ruiken buitenaards. We mogen niet van het pad van de gids afwijken om te voorkomen dat we in de grond wegzakken en in kokende aarde terecht komen. Super veilig! We krijgen informatie over de geschiedenis van het eiland, de mijnpogingen en de eigenschappen van zwavel. Er lopen een aantal riviertjes over het eiland waar we van mogen proeven. De eerste heeft een aparte, ijzerachtige smaak die volgens de gids naar bloed smaakt. De tweede stroom heeft erg veel weg van citroensap. De hoofdkrater heeft een felgroen meer en heeft een pH van -0,66. Inderdaad, van de pH-schaal af. Aan het eind van de rondleiding eten we wat op de boot en varen we terug naar het vasteland. Onderweg komen we wat rotsen tegen waar pelsrobben liggen te zonnen. Eindelijk wat wilde zoogdieren in de pocket!

Het volgende weekend is minstens net zo vol gepland. We beginnen met de autorit naar hot water beach. Wanneer je op dit strand een gat graaft komt er warm tot heet water naar boven bubbelen. Je kunt dus je eigen badkuip graven. Een erg leuk idee. Minder leuk is het feit dat de zee het amusant vind om onze dijken steeds te doorbreken. Mijn Zeeuwse hart bloedt, maar we geven de hoop niet op. Door met een groep Kiwi's (met Nederlandse roots) en Amerikanen samen te werken creëren we een muur die de zee kan weerstaan. Daarna kan het chillen beginnen. Meerdere mensen pogen een eigen fort naast dat van ons de graven, maar elke poging wordt zonder genade door het water verwoest. Het is een harde wereld. Overigens is de winter hier nu bijna begonnen maar het weer is goed genoeg om in je zwembroek op het strand te liggen. Wat een leven, zo'n onderzoeksstage.

We kunnen niet lang van onze overwinning genieten, want we willen voor het donker is in Waitomo aankomen, een gebied op 3 uur rijden afstand. Daar wacht de beste verrassing die we tot nu toe in een hostel zijn tegengekomen, namelijk een puppy! Het is een Labrador Retriever van 10 weken oud die zijn tanden maar al te graag in je vingers plaatst. Maar daar hebben we op dat moment weinig problemen mee. De avond vliegt voorbij en we willen vroeg gaan slapen, want er wachten grotten op ons!

De dag erna melden we ons bij The Legendary Blackwater Rafting Company, de organisatie die ons die dag door het grottenstelsel heen gaan leiden. We krijgen een wetsuit en uitrusting aan om door de grotten te navigeren. Eenmaal aangekomen bij de ingang (lees: een gat in de de grond) krijgen we les over abseilen. Wat je moet doen en vooral wat je NIET moet doen. Daarna is het eindelijk zover. We dalen één voor één af in een soort zandloper; de wanden komen steeds dichterbij tot je het gevoel krijgt dat je vast komt te zitten. Dan wijken de wanden ineens uit en hang je in een holle donkere ruimte. Ergens ver beneden zie je een paar lampjes van de mensen die al beneden zijn. Het abseilen lukt steeds beter en na verloop van tijd is iedereen beneden. We klimmen over rotsblokken en krijgen ondertussen uitleg over het ontstaan van de grotten. De grond hier bestaat voornamelijk uit kalksteen en in sommige wanden kun je de schelpen zien zitten. Daarna is het tijd om met een kabelbaan door het donker te gaan. Je vliegt een andere ruimte in en ineens is boven je een sterrenhemel gemaakt door glimwormen. Na een korte stop moeten we met een band het water inspringen. In eerste instantie erg koud maar met wetsuit goed te doen. De gidsen vertellen over de glimwormen, het larvenstadium van een mug. Deze maakt lichtgevende ontlasting om zo insecten aan te trekken in de verder donkere grotten. We drijven een dus in rivier terwijl een stel larven hun lichtgevende poep naar ons aan het zwaaien is. Wanneer je dit even vergeet is het een sprookjesachtig beeld. De Maori geven deze dieren de naam Titiwai, wat zich vertaald naar "lichtstraal geprojecteerd over het water". De diertjes doen deze naam zeker eer aan.
We klimmen even later de grotten uit door langs een paar watervallen omhoog te klimmen. Het water is sterk maar het is goed te doen. Moe maar tevreden stappen we na een warme douche weer in de auto. Wat een avontuur was dit!